Onderweg met Daisy van Vuuren

Zal ik je eens wat zeggen? Ik vind dit de mooiste baan van de wereld. Echt! Het omgaan met mensen, de onverwachte dingen die iedere dag weer op je pad komen, in de zomer even lekker over het perron lopen als je tijd hebt, het gezellige contact met collega’s. Ik ben nu 23 en werk sinds een jaar zelfstandig als conducteur. Of ik dit lang wil blijven doen? Ik dacht het wel!’

‘Ik heb een opleiding gevolgd voor special effects. Visagie, grime, pruiken, baarden en snorren, dat werk. Daarna heb ik een jaar bij een grote parfumerie gewerkt. En toen was ik toe aan iets nieuws. Mijn vader werkt als machinist bij NS, dus het spoor is me met de paplepel ingegoten. De onregelmatige diensten bijvoorbeeld. Er waren veel dagen dat ik met mijn moeder alleen at. Maar mijn vader was er ook vaak juist wel bij als andere vaders en moeders werkten. Ik weet nog dat mijn klasgenootjes het altijd heel stoer vonden,een vader die een trein bestuurt. Volgend jaar heeft hij er veertig dienstjaren bij NS opzitten.’

‘Ik ben me er zeer van bewust dat ik pensioen opbouw via mijn werk. Toen ik mijn eerste loonstrookje zag, dacht ik: zo, dat is een flink bedrag. Maar ik vind het wel heel goed dat er geld opzij wordt gezet voor later. Ik zie het aan mijn vader: die is nu maar wat blij dat zijn pensioen goed geregeld is.’

‘Dat ik wel nadenk over mijn pensioen komt ook doordat er nu zoveel om te doen is. Ik hoor oudere collega’s erover praten. En laatst was er natuurlijk die staking, die ik als lid van de vakbond van harte steunde. Ik vind het belangrijk dat de oudere generatie van nu een goed pensioen heeft en op een normale leeftijd kan stoppen. Daar hebben ze hard voor gewerkt. Ik heb ook niet het idee dat dat ten koste gaat van wat er straks voor ons is. Maar soms denk ik wel: misschien moet ik zelf wat extra’s opzij zetten voor later. Want je weet maar nooit wat de toekomst gaat brengen als het om dit soort regelingen gaat. Daar ga ik eens over nadenken.’